جوانی گمنام عاشق دختر پادشاهی شد. رنج این عشق او را بیچاره کرده بود و

راهی برای رسیدن به معشوق نمی یافت. مردی زیرک ، از ندیمان پادشاه که

دلباختگی او را دید و جوانی ساده و خوش قلبش یافت، به او گفت پادشاه ، اهل

معرفت است، اگر احساس کند که تو بنده ای از بندگان خدا هستی ، خودش به

سراغ تو خواهد آمد.

جوان به امید رسیدن به معشوق ، گوشه گیری پیشه کرد و به عبادت و نیایش

مشغول شد، به طوری که اندک اندک مجذوب پرستش گردید و آثار اخلاص در

او تجلی یافت .

روزی گذر پادشاه بر مکان او افتاد ، احوال وی را جویا شد و دانست که جوان،

بنده ای با اخلاص از بندگان خداست . در همان جا از وی خواست که به

خواستگاری دخترش بیاید و او را خواستگاری کند . جوان فرصتی برای فکر

کردن طلبید و پادشاه به او مهلت داد .

همین که پادشاه از آن مکان دور شد ، جوان وسایل خود را جمع کرد و به

مکانی نا معلوم رفت . ندیم پادشاه از رفتار جوان تعجب کرد و به جست و جوی

جوان پرداخت تا علت این تصمیم را بداند . بعد از مدتها جستجو او را یافت .

گفت: (( تو در شوق رسیدن به دختر پادشاه آن گونه بی قرار بودی ، چرا وقتی

پادشاه به سراغ تو آمد و ازدواج با دخترش را از تو خواست ، از آن فرار

کردی؟ ))

جوان گفت: (( اگر آن بندگی دروغین که بخاطر رسیدن به معشوق بود ،

پادشاهی را به در خانه ام آورد ، چرا قدم در بندگی راستین نگذارم تا پادشاه

جهان را در خانه ی خویش نبینم؟ ))

 

 

 

 

 

 

="

نظرات شما عزیزان: